Από τα πράγματα που δεν περίμενα ότι θα μου συμβούν, είναι ότι θα αγαπούσα τόσο πολύ αυτήν την χώρα. Και είναι αυτός ο λαός ο τόσο ευγενικός, ο χαμογελαστός με μία ευγένεια σε όλες τις μορφές που κάνει την διαφορά . Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Ένα χρόνο ακριβώς πρίν, μου καρφώθηκε στο μυαλό να ταξιδέψω στην έρημο της Ιορδανίας ή αλλιώς στο wadi Rum. Είχα δει διάφορους travellers να κάνουν αυτό το ταξίδι, και να δείχνουν μία άλλη πλευρά της ζωής, που πραγματικά έλειπε από την δική μου. Έτσι λοιπόν μία τυχαία ημέρα βρήκα το τέλειο εισιτήριο. Θυμάμαι ότι πήρα την Ευτυχία τηλέφωνο στης 7 το πρωί,της εξηγώ το ταξίδι και λέει "είμαι μέσα" . Μετά ήρθε η Στέλλα αλλά και ο Παύλος και γίναμε μία τρελή παρέα. Όλοι κάναμε θυσίες για αυτό το ταξίδι, άλλος μικρότερες άλλος μεγαλύτερες. Εγώ έκοψα τις πολλές εξόδους και άφησα το τηλέφωνο απλήρωτο. Η Ευτυχία δούλεψε πολύ, περισσότερο από όσο περίμενε, η Στέλλα άφησε τις υποχρεώσεις της πίσω και τις τελευταίες ημέρες πρίν από το ταξίδι προσπάθησε να καλύψει τον καιρό που θα έλειπε εκτός Ελλάδος, ενώ ο Παύλος άφησε άλλες υποχρεώσεις πίσω, και απλά περίμενε για το πρώτο του ταξίδι στο εξωτερικό.
Η μέρα ήρθε, και το ταξίδι για την Agaba της Ιορδανίας επιτέλους θα ξεκινούσε.
Αυτή η παραθαλάσσια πόλη ήταν η αφετηρία του ταξιδιού μας, ο καιρός ήταν ζεστός όχι βέβαια του καλοκαιριού περισσότερο με της άνοιξης την ζέστη έμοιαζε.
Φτάσαμε λοιπόν στο αεροδρόμιο, πήραμε ταξί για το Wadi Rum και βέβαια κάναμε παζάρι στην τιμή.
Το Camp που θα μέναμε στην έρημο μοναδικό, όχι πολυτελείας αλλά με μία θέα 5 αστέρων. Την ημέρα κάναμε διάφορα πράγματα, όπως βόλτα με αγροτικό αυτοκίνητο, πικ νικ στην έρημο, διασχίσαμε φαράγγια, είδαμε το ηλιοβασίλεμα, παίξαμε με την άμμο όπως παλιά αλλά και φτιάξαμε το δικό μας καραβάνι αφού αφήσαμε το αυτοκίνητο και επιστρέψαμε στο Camp με τον πιο παλιό - παραδοσιακό τρόπο μετακίνησης, πάνω σε καμήλες. Σε αυτή την διαδρομή ακούσαμε τον 13χρόνο βεδουίνο που ήταν και ο οδηγός μας μέσα στην έρημο, να τραγουδάει ένα παραδοσιακό τραγούδι. Έμοιαζε να αφηγείται στιγμές της ζωής, ενώ το τσιγάρο που είχε στο στόμα τον έκανε να δείχνει μεγαλύτερος.
Το βράδυ καθόμασταν γύρω από την φωτιά, οι Βεδουΐνοι έπαιζαν μουσική και τραγουδούσαν. Μάθαμε πολλά πράγματα όπως το ότι έχουν πολλές γυναίκες και μεγάλες οικογένειες,αλλά τις ιδιότητες που έχει το γάλα της καμήλας. Ήμασταν μία μεγάλη παρέα όλοι που ο καθένας είχε τον δικό του τρόπο να επικοινωνεί με το σύνολο.
Το φαγητό στην έρημο ψήνεται κάτω στη γη, ανάβουν φωτιά και αφού του βάλουν αλουμινόχαρτο, το βάζουν σε ένα ειδικό χώρο το σκεπαζουν με ένα μεγάλο καπάκι και ύστερα το καλύπτουν με άμμο. Δεν φαντάζεσαι πόσο νόστιμο είναι.Το μενού είχε κοτόπουλο ψητό, μπριάμ, σαλάτες, χουμους, ταχίνι, πατάτες ψητές, ρίζι. Αλκοόλ καθόλου φυσικά ενώ το τσάι είναι πάντα διαθέσιμο, ζεστό, αρωματικό, με μεγάλα κομμάτια κανέλας μέσα.
Μετά το φαγητό κάναμε βόλτες μέσα στην έρημο, μαγική κατάσταση να μπορείς να βλέπεις μέσα στο σκοτάδι με μοναδική βοήθεια το φως του φεγγαριού.
Δεν θα ξεχάσω το πρώτο μου βράδυ στην σκηνή, πόσο κρύο, πόση ησυχία, πόση προσπάθεια για να κοιμηθώ. Έτσι είναι όμως, αυτά μένουν. Και τώρα που είμαι πίσω στο ζεστό μου κρεβάτι, στο όμορφο μου σπίτι σκέφτομαι τις ημέρες και τις νύχτες της ερήμου, αυτές που μου χάρισαν μοναδικές στιγμές, και ευτυχώς όχι μόνο σε εμένα αλλά και στους συμμαθητές-φίλους μου. Ώρα να σε αφήσω να ψάξεις και εσύ το δικό σου αεροπορικό εισιτήριο, για τον δικό σου προορισμό, παρέα με αυτόν - αυτούς που αξίζει να μοιράζεσαι αληθινές στιγμές ζωής, πραγματικές εμπειρίες.
Τα λέμε σύντομα έχει και δεύτερο μέρος η ιστορία!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου