Το δεύτερο μέρος της ιστορίας θα σε ταξιδέψει στο Μπενάρες ή αλλιώς Βαρανάσι, μία πόλη δύο εκατομυρίων κατοίκων, κτισμένη στη δυτική όχθη του ποταμού Γάγγη. Πρόκειται πιθανά για την παλαιότερη πόλη του κόσμου, με τον ποταμό Γάγγη να είναι το σημείο αναφοράς.
Οι Ινδουιστές θεωρούν πως το πλύσιμο στα νερά του ποταμού εξαγνίζει τον άνθρωπο από τις αμαρτίες, ενώ πολλοί φυλάσσουν νερό από τον Γάγγη στα σπίτια τους. Η πρόσβαση των πιστών στον ποταμό γίνεται από τα "Γκατ". Στα Γκατ της πόλης του Βαρανάσι τελούνται διάφορες καθημερινές δραστηριότητες όπως το πλύσιμο των ρούχων, η προσωπική φροντίδα, αλλά και πιο πνευματικές, που αφορούν κυρίως την θρησκεία τους, όπως η καύση των νεκρών, μια εμπειρία που θα σου διηγηθώ λίγο παρακάτω.
Ήταν 5 το πρωί όταν ξυπνήσαμε για να ζήσουμε την ανατολή του ηλίου μέσα απο μία ξεχωριστή βόλτα-βαρκάδα στον ποταμό.
Χωρίς ακόμα οι δρόμοι να έχουν μποτιλιαριστεί και χωρίς τα εκατοντάδες κορναρίσματα να σου τρυπάνε το αυτια είχα την ευκαιρία να κοιτάξω την ομορφιά της πόλης καθώς πεζοί κατηφορίζουμε προς το Γκατ που μας περίμενε ο βαρκάρης. Κοιτάζω γύρω μου και νιώθω ότι είμαι μέρος κάποιας ταινίας και ότι όλο αυτό δεν μπορεί να είναι αληθινό. Σπίτια φτωχικά, μικροσκοπικά μαγαζιά με τα ρολά κατεβασμένα, αγελάδες να περιφέρονται ή να στέκονται ακίνητες στη μέση του δρόμου, σε μία τέτοια αρμονία που πραγματικά με ξάφνιαζε.
Κατεβαίνοντας τα μεγάλα σκαλιά πέφτουμε πάνω σε έναν μοναχό που προσεύχεται με τόσο εντυπωσιακό τρόπο που όσοι ήμασταν εκεί δεν προλαβαίναμε να βγάζουμε φωτογραφίες και βίντεο.
Λίγα μέτρα μακριά, η βάρκα μας περίμενε για να ζήσουμε μία από τις πιο δυνατές στιγμές του ταξιδιού.
Οι περισσότεροι επισκέπτες του Βαρανάσι, για να μην πω όλοι, κάνουν αυτή τη βαρκάδα. Άλλοι για περισσότερη ώρα, άλλοι για λιγότερη. Μέσα απο την βάρκα είχαμε την ευκαιρία να δούμε την πόλη από απόσταση, τους ντόπιους και στιγμές απο την καθημερινότητά τους. Περάσαμε μπροστά απο αρκετά Γκατ, είδαμε ανθρώπους να κάνουν μπάνιο μέσα στο ποτάμι. Ξέχασα να σου αναφέρω οτι ο Γάγγης είναι από τα πιο βρώμικα ποτάμια του κόσμου. Υπολογίζεται πως τα νερά περιέχουν 60.000 κολοβακτηρίδια ανά 100 ml, 120 φορές πάνω από το όριο ασφαλείας για την ασφαλή κολύμβηση. Ανάμεσα σε όλα αυτά, υπέροχα παλάτια, άνθρωποι που κάνουν γιόγκα, άλλοι να προσεύχονται, αγελάδες να ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό.
Τελειώνοντας αυτήν την βόλτα ανανεώσαμε το ραντεβού μας για μετά τις δώδεκα ώστε να έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε κάτι πολύ διαφορετικό. Θα πηγαίναμε με την βάρκα στο μεγάλο αποτεφρωτήριο. Πριν από αυτό, όμως, περπατήσαμε στα στενά δρομάκια της πόλης, δοκιμάσαμε τσάι μασάλα, και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για πρωινό.
Ώρες μετά ανεβήκαμε ξανά στη βάρκα και κατευθυνθήκαμε προς το Manikarnika Ghat
για να πάρουμε μία ιδέα περί καύσης νεκρών. Αν και είναι ένα πολύ μακάβριο θέαμα, είναι μια καθημερινή συνήθεια στην Ινδία και ακολουθείται με σεβασμό στους νόμους της θρησκεία τους. Το πιο απίστευτο, ήταν η απουσία οσμής από την σάρκα που καίγεται. Ρώτησα και έμαθα ότι δεν καίγονται όλοι οι νεκροί. Εξαίρεση λοιπόν αποτελούν οι ιερείς, τα μικρά παιδιά, οι γυναίκες που είναι σε εγκυμοσύνη, τα ζώα, και αυτοί που πέθαναν απο δάγκωμα κόμπρας. Οι στάχτες λοιπόν των αποτεφρωμένων ανθρώπων σκορπίζονται στον Γάγγη, ενώ των ανθρώπων που απαγορεύεται η αποτέφρωση τους, το σώμα πετιέται ολόκληρο μέσα στο Γάγγη. Μη νομίζεις πως και εδώ δεν μετράει το αν είσαι πλούσιος. Όσο πιο πλούσιος, τόσο περισσότερα ξύλα για την διαδικασία που κρατάει σχεδόν 9 ώρες. Για τους φτωχούς πάλι, υπάρχουν ηλεκτρικά αποτεφρωτήρια στην άλλη μεριά της πόλης. Θα περίμενε κανείς πως ένα τέτοιο θέαμα θα με έκανε να νιώθω άβολα, να βλέπω νεκρά σώματα τυλιγμένα με το λευκό βαμβακερό ύφασμα να καίγονται. Και όμως κανένα απο όλα αυτά δεν μου προκάλεσε κάποια δυσαρέσκεια. Ίσως να φταει το γεγονός ότι και οι ίδιοι το αντιμετωπίζουν με ψυχραιμία.
Ξεχωριστή αναφορά: Για τα μέλη της φυλής Aghori που συναντήσαμε τυχαία εδώ. Οι Aghori είναι πιστοί του Θεού Shiva, και θεωρούν κάθε έμβιο και άβιο ον ως δημιούργημα του Θεού, άρα και τέλειο. Έτσι, δεν διστάζουν να καταναλώνουν ανθρώπινο κρέας, ακόμα κι αν είναι χαλασμένο, καθώς επίσης και περιττώματα ζώων και ανθρώπων. Προτιμούν να καλύπτουν το σώμα τους με απλά υφάσματα και στάχτες απο τα σώματα των νεκρών. Οι Ινδοί τους αποφεύγουν καθώς πιστεύουν ότι ασχολούνται με τη μαύρη μαγεία και ότι κάνουν δυσοίωνες προβλέψεις.
Πλήθος πιστών, ανθρώπων από όλο τον κόσμο και απλών τουριστών βρίσκεται κάθε βράδυ να παρακολουθεί το θρησκευτικό αυτό τελετουργικό. Φωτιές περιφέρονται ανάμεσα στο πλήθος και οι πιστοί περνούν τα χέρια τους πάνω απο τη φωτιά. Ύστερα αγγίζουν το πρόσωπο και το κεφάλι τους. Ιερείς μέσα στις λαμπερές φορεσιές τους και με το σώμα τους στραμμένο προς τον Γάγγη προσεύχονται με πνεύμα ταπεινότητας και ευγνωμοσύνης ενώ ο κόσμος τραγουδάει θρησκευτικά τραγούδια.
Φεύγοντας απο το Βαρανάσι την επόμενη ημέρα για το Δελχί ήρθαν στο μυαλό μου τα λόγια του Mark Twain:
"Το Μπενάρες είναι πιο παλιό από την ιστορία, πιο παλιό ακόμα και από τον θρύλο, και μοιάζει διπλάσια παλιό από όλα αυτά μαζί."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου