Αθήνα -Βρυξέλλες-Αθήνα.

Μετά από ένα μεγάλο, δύσκολο αλλά και συνάμα υπέροχο ταξίδι στην Ινδία, η ταξιδιωτική μου φύση με καλούσε για μία ακόμη φορα να ετοιμάσω βαλίτσα. Μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα είχα στα χέρια μου το εισιτήριο για τον επόμενο μου προορισμό. Με αρκετή δόση τρέλας και φυσικά παρέα μόνο τον εαυτό μου, βρέθηκα να περπατάω σε μία πόλη έκπληξη για τα μάτια μου, γεμάτη μυρωδιές για την μύτη μου, αλλά και γευστικούς πειρασμούς για τον ουρανίσκο μου!

Η πόλη των Βρυξελλών είναι η πρωτεύουσα του Βελγίου. Από την πρώτη επαφή κατάλαβα ότι αυτή η πόλη θα με κερδίσει πολύ σύντομα και έτσι έγινε. Ένας υπέροχος ήλιος και μία ασυνήθιστη ζεστή μου έκαναν παρέα την πρώτη ημέρα της επίσκεψης μου. Έτσι λοιπόν με τον καιρό να είναι σύμμαχός μου ξεκίνησα να γνωρίσω την πόλη.

Το ξενοδοχείο Résidence Le Quinze Grand Place Brussel ήταν η πρώτη μου επιλογή και η καλύτερη. Το συγκεκριμένο λοιπόν ξενοδοχείο ειναι στο πιο κεντρικό σημείο, πάνω στην Grand Place. Από εκεί ξεκινούν όλα και εκεί καταλήγουν. Είναι μια επιβλητική πλατεία του 15ου αιώνα και μια από τις ωραιότερες πλατείες του κόσμου. Την είχα δει πολλές φορές στολισμένη με έναν τεράστιο τάπητα από πολύχρωμα λουλούδια σε πολλά ταξιδιωτικά περιοδικά και πάντα περίμενα την στιγμή που θα βρεθώ εκεί. Ειναι τόσο όμορφη που από το 1998, η Grand Place ανήκει στα μνημεία της παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.

Πάντα μου αρέσει να περπατάω, να χάνομαι, να ζω την πόλη, να γίνομαι κομμάτι της. Περπάτησα αρκετά, περίμενα υπομονετικά 20 λεπτά στην ουρά ώστε να δοκιμάσω πατάτες τηγανητές που πήρα στο χέρι. Δεν ήθελα με τίποτα να χάσω χρόνο μέσα σε εστιατόρια. Ύστερα επιβιβάστηκα σε ένα τουριστικό λεωφορείο και κατευθύνθηκα προς το Ατόμιουμ το σύμβολο της πόλης. Τι πρέπει να ξέρεις για αυτό;

Το μνημείο αυτό είναι η αναπαράσταση του ατόμου με εννέα σφαίρες χάλυβα, 165 δισεκατομμύρια μεγαλύτερο από το πραγματικό. Εννέα σφαίρες από ατσάλι, διαμέτρου 18 μέτρων συνδέονται μεταξύ τους με σωλήνες, που περιέχουν κυλιόμενες σκάλες. Κατασκευασμένο για την Παγκόσμια Έκθεση των Βρυξελλών το 1958 και σχεδιασμένο αρχικά για να διαρκέσει μόνο έξι μήνες. Τελικά, είχε ακριβώς την ίδια αντιμετώπιση οπως και  με τον πύργο του Άιφελ στο Παρίσι. Ήρθε για να μείνει.

Στα πλακόστρωτα δρομάκια μικρά μαγαζιά πουλούν κάθε λογής σοκολάτες, ακριβές, φθηνές, πολύτιμες. Το εντυπωσιακό ειναι πώς οι βιτρίνες που φτιάχνονται για αυτές ειναι τόσο εντυπωσιακές που νομίζεις αρχικά οτι πρόκειται για κοσμήματα. Σου έβγαλα πολλές φωτογραφίες από βιτρίνες. Σε κάθε μαγαζί που συναντούσα με περίμενε και μία έκπληξη. Δοκίμασα σοκολατάκια, κομμάτια σοκολάτας, ρόφημα, και τις αγαπημένες μου τρούφες που λατρεύω.

Το επόμενο πρωί με βρήκε μόνο μου ή μάλλον σχεδόν μόνο μου πάνω στην πλατεία και πάλι. Αυτή τη φορά είχα στα χέρια μου ένα ακόμα διάσημο τοπικό γλύκισμα, μία βάφλα. Οι φράουλες και η σοκολάτα έκαναν αυτό το πρωινό μου υπέροχο.

Σε αυτό το ταξίδι δεν επισκέφτηκα κανένα μουσείο, δεν έκανα τίποτα άλλο απο το να παρατηρώ, να χαζεύω κτήρια, βιτρίνες, να ακούω μουσική από μουσικούς του δρόμου και να χαίρομαι κάθε λεπτό της ζωής μου εκεί. Υπήρξε μαγική στιγμή;

Φυσικά και υπήρξε, μέσα στην εμπορική στοά Les Galeries Royales Saint-Hubert. Εκεί, λίγο πριν νυχτώσει και ενώ προσπαθώ να βγάλω μία φωτογραφία μέσα στην στοά, τα φώτα σβήνουν, μία υπέροχη μουσική πλημμυρίζει το χώρο και τα φώτα αναβοσβήνουν σε απόλυτο συγχρονισμό με την μουσική. Χρώματα παντού, πότε κόκκινο, πότε πράσινο, πότε κίτρινο. Ο κόσμος κοιτάει γύρω του σχεδόν σαστισμένος απο το θέαμα αυτό. Ο χορός των χρωμάτων και της μουσικής ήταν πραγματικά τόσο μαγικός. Δεν χρειάζονται πολλά για να εντυπωσιαστείς όταν βρίσκεσαι στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή. Και τι χρειάστηκε για όλο αυτό; Ένα εισιτήριο για έναν, Αθήνα - Βρυξέλλες - Αθήνα.