Ακόμα το μυαλό και η καρδιά μου είναι εκεί, σε αυτό το νησιωτικό σύμπλεγμα που ο πολιτισμός λέει την ιστορία των ανθρώπων, εκεί που η κουλτούρα φτιάχνεται από την μουσική, εκεί που οι λέξεις αποκτούν ζωή στα χέρια των ποιητών εκεί που η καταπράσινη φύση συναντά την ξηρασία, εκεί στα νησιά του Cape Verde.
Στα πρώτα πράγματα που μαθαίνω φτάνοντας είναι ότι μέχρι το 1975 ήταν πορτογαλική αποικία έτσι εξηγείται το γεγονός ότι οι ντόπιοι έχουν σαν πρώτη γλώσσα τα πορτογαλικά με συντροφιά τα κρεολικά που είναι ένα κράμα πορτογαλικών και δυτικοαφρικανικών στοιχείων.
Και παρόλο που ένας παλιός κρεολέζικος μύθος λέει πως όταν ο Θεός τέλειωσε το έργο του έτριψε με ικανοποίηση τα χέρια του τα χώματα και τα υπολείμματα από τη δημιουργία που που είχαν μείνει ανάμεσα στα δάχτυλά του έπεσαν στη θάλασσα και σχημάτισαν τα νησιά δέκα στον αριθμό η αλήθεια είναι ότι η δημιουργία των νησιών έχει ηφαιστειακή προέλευση.
Δεν γνώριζα τίποτα για αυτήν την χώρα πρίν αποφασίσω να έρθω, παρά μόνο ότι είναι η πατρίδα της Cesaria Evora μίας τραγουδίστριας ξεχωριστής που βρήκε τον τρόπο όταν έγινε γνωστή σε ολόκληρο τον πλανήτη να διαμαρτυρηθεί για την φτώχεια στην χώρα της,να τραγουδάει δηλαδή ξυπόλητη τραγούδια mornas τα οποία είναι τραγούδια νοσταλγίας και μελαγχολίας.Αυτή την στιγμή που σου γράφω έχω στο μυαλό μου το πιο διάσημο τραγούδι της το Sodade και σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι που ταξίδεψα σε αυτόν τον τόσο άγνωστο τόπο και είχα την ευκαιρία να περπατήσω σε λευκές παραλίες, να βρω την ισορροπία μου περπατώντας ανάμεσα στα βουνά,να χαθώ στην κοιλάδα Paul, να μπω σε σπίτια, να κάνω αγκαλιές και χειραψίες με ντόπιους ανθρώπους που ούτε ρεύμα είχαν στα σπίτια του, ούτε νερό καθαρό που όμως είχαν μία εσωτερική χαρά την οποία εύκολα έβλεπες αν τους κοιτούσες κατευθείαν στα μάτια. Είμαι τυχερός σκέφτηκα και είπα στον εαυτό μου όταν παρακολούθησα την συναυλία μιάς διάσημης τραγουδίστριας της χώρας, όταν κολύμπησα σε μία φυσική πισίνα, όταν βρέθηκα μπροστά σε δυό ανθρώπους να παίζουν μία παρτίδα Uril ένα παιχνίδι που παίζεται κυρίως από άνδρες το οποίο μεταφέρθηκε από σκλάβους της δυτικής ακτής της Αφρικής (Σενεγάλη και Γκάμπια) κατά τη διάρκεια της πορτογαλικής αποικιοκρατίας που ξεκίνησε τον δέκατο πέμπτο αιώνα. Νομίζω ότι υπάρχουν και αλλά πράγματα που δεν θα ξεχάσω από αυτό το ταξίδι ποτέ, όπως τον φόβο που είχα όταν μπήκα στο πλοίο για να πάω από το Sao Vicente στο Santo Antão, βλέπεις δεν είχα ταξιδέψει με ferry boat ούτε με κρουαζιερόπλοιο ποτέ στον Ατλαντικό Ωκεανό. Με συγκίνησε η επίσκεψη μου στο σπίτι- μουσείο της Cesaria Evora στο νησί Sao Vicente και άφωνο με άφησαν από την ομορφιά τους οι αμμόλοφοι τα ηφαίστεια, οι κλειστές και ανοιχτές αγορές των λαχανικών και των φρούτων που είχαν ότι μπορείς να φανταστείς. Ήταν δύσκολο για εμένα το φαγητό εκεί, βλέπεις δεν αγαπώ το ψάρι, ούτε ότι βγαίνει από την θάλασσα, ακόμα και το εθνικό τους φαγητό με δυσκόλεψε η Cachupa ένα είδος στιφάδου που είχε μέσα από καλαμπόκι φασόλια, μανιόκα, γλυκοπατάτα, ψάρι ή κρέας (λουκάνικο, χοιρινό, βοδινό, κατσίκι ή κοτόπουλο).
Μπορεί στο φαγητό να μην τα πήγα καλά, να μην μου χόρτασε το στομάχι το Cape Verde, μου χόρτασε την ψυχή όμως, είδα και έζησα πράγματα που δεν περίμενα να δω και να ζήσω, στιγμές σαν μοναδικά ηλιοβασιλέματα που είναι γεμάτα αναμνήσεις, σαν ένα μεθυστικό σφηνάκι Grogue φτιαγμένο από ζαχαροκάλαμο στις πλαγιές βουνών του Cape Verde.
